FROM THE PUBLISHER:
about HOMO VIATOR, by Dariusz Pacak:

This story, telling about the transcendence, has its origin in the Middle Europe. It is a testament to the specific exploration of the earth experienced by John Viator in order to discover the Gate leading to perfection and liberation from imposed structures of the systems, cultures, politic, religions. It is a record of fight, and its outcome, for the ability to safely wade unpredictable, no marked path from Reason – to the Mind, from Science - to the Knowledge, from the human of the system, as a product of specific structure – to the Human of the Nature, as a fragment of the multiplicity of the universe and unity with it, from the Ego - to the self dematerialization in the macrocosm, from the ,,cultivated man "- to consciousness ,,without borders", from the act of Birth - to the Death, from dogma - to the real truth, from the axiom images of God – to the all-encompassing, impersonal Love.

The main character of that story tries to shatter the shackles of modern civilization, rises above it and moves at a very personal creative way. His main goal is the pursuit of enlightenment. Homo Viator walks tough his trail aware of transience, uncertainty of existence, in which the only the death accompanies us every second constant is, and the only liberation - Love. However, leads to that always the vague and full of sacrifices path.

Viator is a tireless seeker. His way has finally lead him in terms of Buddhism, to satori and to the stopping of the wheel of reincarnation. In the Catholic sense- to achieve the salvation and eternal paradise. However, it is complicated process, difficult to extract it from the darkness of the ,,pop culture" and indoctrination of the current material civilization. Author also doubts in the existence of this world only, which we believe to be viable today, further intensifies the effort of Homo Viator, intensifies the trouble of finding the right one, and also the unique path leading to the truth of the Absolute.

OD WYDAWCY

Powieść Homo Viator może być rozumiana jako kontynuacja książki Maxa Frischa pt. Homo Faber. Dariusz Pacak umieszcza swego bohatera jednak w zupełnie nowych warunkach. Obdarza go dynamizmem poetyckim i poddaje wyzwaniom nowych okoliczności. Życie Jana Viatora całkowicie poświęcone zgłębieniu causa sui stanowi zupełną przeciwwagę egzystencji Waltera Fabera. Jest jego dopełnieniem, w którym dominantą staje się duchowość. Autor pozwala Viatorowi na doznanie tych odsłon ludzkiego vitae, których Faber zaledwie zdążył ,,dotknąć” tuż przed śmiercią. Dla człowieka cywilizacji technicznej ich istnienie stanowiło i stanowi dziś wciąż tabu, w zdawałoby się optymalnej, a przecież zniewalającej nudą systemowej codzienności.
Posiłkując się ideą reinkarnacji Pacak wskrzesza raz jeszcze energię powołaną uprzednio przez Frischa, daje jej genezę i szansę tym razem na osiągnięcie większej pełni postrzegania. Kieruje postać ku możliwościom zupełnego spełnienia wcześniej jedynie zarysowanych fascynacji.
Motyw śmierci, jak i wątki miłosne, przeplatające się w życiu Viatora mogą stanowić czytelną inklinację do niezaspokojonej kazirodczej miłości Fabera i Sabeth, jak i do ,,źle zaaranżowanej przez los” fabuły z Hanną. Multiplikując się nabierają nieznanej wcześniej jakości i intensyfikacji w drodze transgresji.
Zmierzająca ku transcendencji historia rozpoczyna się w Łodzi, a kończy…? Jest zapisem konkretnej ,,ziemskiej” eksploracji prowadzonej w celu odkrycia Wrót wiodących do doskonałości i wyzwolenia z narzuconych struktur systemowych, kulturowych, politycznych, religijnych. Jest nie tylko świadectwem, ale i przede wszystkim rezultatem walki o możliwość bezpiecznego przebrnięcia nieobliczalnej, nie oznakowanej drogi od Rozumu – do Umysłu, od Nauki – do Wiedzy. Opowiada o procesie porzucania przez człowieka roli drobnego nic nie znaczącego elementu systemu, ściśle wykreowanej struktury, w imię ogarnięcia istoty Człowieka Natury i stawania się fragmentem wielości Wszechświata oraz jedności z Nim. Relacjonuje zapis druzgotania ego – na poczet dematerializacji świadomości w Makrokosmosie. Jest lustrem przemiany podmiotu od postaci człowieka ,,wychowanego” – do egzystencji ,,bez granic”. Czytelnik ma szansę towarzyszenia mu od Narodzin – do momentu jego Ostatecznej Przemiany. Staje się świadkiem dokonywania wysiłków mających na celu poprzez rozbijanie dogmatów – zmierzanie ku prawdzie rzeczywistej, dobrnięcie od aksjomatu wyobrażenia Boga – do wszechogarniającej, bezosobowej Miłości.
Główny bohater krusząc okowy współczesnej cywilizacji, unosi się ponad nią i przemieszcza po bardzo osobistej drodze twórczej. Priorytetem w niej jest dążenie do oświecenia. Kroczy swym trudnym szlakiem, świadom przemijalności, niepewności istnienia, w którym jedyną stałą jest śmierć towarzysząca w każdej sekundzie, a jedynym wyzwoleniem – Miłość. Do niej jednak wiedzie nieokreślona i pełna wyrzeczeń ścieżka.
Viator jest niestrudzonym poszukującym. Droga, która go wybrała ma ostatecznie prowadzić w znaczeniu katolickim do zbawienia i osiągnięcia raju wiecznego, w sensie buddyzmu zaś do satori i przerwania wędrówki duszy w celu doskonalenia się oraz osiągnięcia pełni szczęścia, czyli do zamknięcia koła życia. Jest ona jednak zawiła, trudno wyodrębnić ją z ciemności ,,pop kultury” i indoktrynacji konsumpcyjnej cywilizacji materialnej.
Autor podając także w wątpliwość istnienie wyłącznie tego świata, który uważamy współcześnie za realny, jeszcze bardziej potęguje trud Viatora, trud zwieńczenia tej właściwej, a zarazem unikalnej ścieżki wiodącej ku prawdzie Absolutu.