Ouder worden is niet altijd feestelijk. Hoe vitaal we ook mogen zijn van lichaam en geest, ons spiegelbeeld vertelt over vergankelijkheid: de pronte borsten, strakke buik en billen zijn verleden tijd. Francien Krieg (1973) doet al een jaar of tien schilderkunstig onderzoek naar het oudere vrouwenlichaam. Dit is uniek in de kunstwereld. Het vrouwelijk naakt wordt doorgaans vooral hyperesthetisch of erotiserend weergegeven en er is geen plaats voor rimpels, slijtplekken en vormverlies. In haar jeugd werd Krieg indringend deelgenoot van haar vaders obsessie met de dood. Later werd die fascinatie ook de hare, blijkt uit haar tekstbijdrage aan dit boek: 'Het tastbare en niet tastbare van het lichaam, het vertrouwde en de afstand die ik voel tot mijn lijf.' Op de kunstacademie was zij geïnteresseerd in het menselijk lichaam en creëerde ze sculpturale installaties uit vlees, met huid als kleding. Ze verzamelde dode dieren, skeletten van vogels. De plotselinge dood van een goede vriendin versterkte het wantrouwen jegens haar lichaam. Acceptatie van haar vergankelijkheid werd een zoektocht in haar kunst en kreeg uiteindelijk vorm in het schilderen van oudere vrouwen. Naakt.