Dit is het verhaal van het Duitse quaker echtpaar Manfred en Lili Pollatz. In 1934 vertrokken zij met hun vier kinderen uit Duitsland en vestigden zich aan het Westerhoutpark 14 in Haarlem. Daar boden ze in een huiselijke sfeer onderwijs en onderdak aan joodse en andere kinderen die nazi-Duitsland en Oostenrijk waren ontvlucht. In de oorlog verlieten de joodse vluchtelingen het huis en werd er geen les meer gegeven. De familie Pollatz verborg joodse baby's en peuters in huis en behoedde hen voor deportatie. Het hele gezin heeft voor dit menslievende werk een hoge prijs betaald. Nog jarenlang hebben de dochters op zichzelf teruggetrokken in het huis gewoond. Isobel Wijnberg en Anja Hollaender reconstrueren de unieke geschiedenis van deze familie en hun verblijf in Haarlem. Zij spoorden de gegevens van bijna alle kinderen op. Anja Hollaender geeft een beeld van het leven van de kinderen in het huis, geïnspireerd door brieven die haar vader als vluchtelingenkind naar zijn ouders schreef. Zo zorgen zij ervoor dat de geschiedenis van de familie Pollatz en dit Duitse vluchtadres in Haarlem niet in vergetelheid raakt.