Roland Minnaert (°1939) geeft als humanistische fotograaf vanaf de stoute jaren 1960 tot heden, visueel zo treffend uitdrukking aan het groeiende zelfbewustzijn van zijn tijdgenoten. Zijn camera is tot vandaag ooggetuige van een zoektocht naar een nieuwe, vrijere maatschappij. Hij heeft de gave om precies te fotograferen waarnaar hij op zoek is, maar zo nodig zet hij de werkelijkheid naar zijn hand en regisseert hij de scène ter plekke vol dramatiek. Als beroepsvoyeur heeft hij het talent om met ironie, humor en open blik contact te maken met de meest uiteenlopende mensen, al focust hij in het bijzonder op libertijnse bohemiens en excentriekelingen in de wereld van kunst en cultuur. Hij heeft oog voor deze meerwaardezoekers en maak(te) er soms zelf deel van uit. Hij weet zo de Zeitgeist beeldend te vangen. Zijn oeuvre onderscheidt zich door de aanwezigheid van een eigenzinnige beeldtaal met als rode draad vrijheid, die in hoge mate bijdraagt tot de uitzonderlijke kwaliteit van zijn foto?s, en steeds met een sterk gevoel voor compositie. Zijn fotowerken leveren nooit een volledig betrouwbare reproductie van de werkelijkheid: daarvoor is hij te veel artiest van de ziel en is zijn camera geen neutraal medium. Hij gebruikt die camera om de wereld rondom hem te herinterpreteren en hij doet dat met een open en directe manier van werken, waardoor zijn werk aandacht krijgt voor een ludieke Hugo Claus op het Conscienceplein, voor een verliefde Paul Snoek of Chris Lomme, voor erotische foto?s van Laura Gemser, Beverly of Marika, voor de gewapende Jef Geeraerts, maar ook voor experimenten, close-ups en stillevens. Zijn fotografische blik laat ons de wereld letterlijk anders zien met oog voor zingeving en hoop op vrijheid van denken en doen.