„Ziolkowska mieszka obecnie w Stanach Zjednoczonych, jest autorka wielu ksiazek, zwlaszcza reportazy. To ostatnie nie dziwi, bo jest ona kontynuatorka Melchiora Wankowicza, o którym zreszta wielokrotnie pisala i którego dziela wydaje z wielka troska. „Lepszy dzien nie przyszedl już” sklada się z trzech opowiesci o losach rodzin zyjacych przed II wojna na wschodnich terenach RP; potem straszliwie doswiadczonych przez komunizm i nazizm. Te trzy historie skladaja się na rzecz o zagladzie nie tylko jednostki i rodzin, ale także cywilizacji, jaka tworzyli Polacy na Kresach. Ziolkowska-Boehm z dyskrecja oddaje glos swoim bohaterom, pozwala im opowiedziec o martyrologii, o której często nie chcieli mówic przez lata oni sami, ale tez ktorej nie chcieli sluchac nawet ich najblizsi. W ich wspomnieniach istnieje wyrazna cezura, jaka jest wrzesien roku 1939, dzielacy ich biografie na piekny czas przedwojenny i koszmar wojny i powojnia.
Tak jest w najbardziej poruszajacym, tytulowym reportazu otwierajacym tom, a wiec opowiesci mieszkajacej dzisiaj w Chicago Joanny Synowiec. Przed wybuchem wojny mieszkala kolo Kobrynia na Bialorusi. W lutym 1939 roku - miala wtedy 11 lat – Sowieci wywiezli ja wraz z rodzicami i dwoma mlodszymi bracmi do obozów w archangielskiej oblasti. Synowiec opowiada o strasznym losie calej rodziny – glodzie, zimnie, chorobach, smierci ojca, matki, jednego z braci, o wyjezdze z Rosji, o pobycie w Meksyku, potem w USA, o chorobie brata, któremu udalo się przezyc gehenne. „Dwa lata nic nie mówil. Był już odtad wciąż w szpitalach. Teraz jest w domu stalej opieki. Opiekunka powtarza mi, ze Józio w nocy mowi po polsku i placze”.
Drugi reportaz opowiada o losach rodziny Wartanowiczów, którzy na Podolu mieli wspaniale ... winnice, jakby symbol ogrodu, ktory zniszczyly wnuczeta Smierdiakowa.
Tom zamyka niesamowita historia Romana Rodziewicza, urodzonego w Mandzurii, przed II wojna pracujacego w rodzinnym majatku nad Berezynka. Po wrzesniu 1939 zolnierza walczacego az do konca u boku majora Hubala, potem akowca, wieznia obozow koncentracyjnych w Auschwitz i Buchenwaldzie. Szczególne wrazenie robi w tym dramatycznym kontekscie opowiesc o powojennych, emigracyjnych losach podporucznika „Romana” – jego ciezkiej pracy w brytyjskiej hucie i kopalni wegla, o nieszczesliwym malzenstwie, zaskoczeniu, ale i dumie, z jakimi angielska rodzina dowiedziala się po wielu latach o jego przeszlosci.”
Prof. Maciej Urbanowski, UJ, Warto przeczytac. NASZ DZIENNIK, 11/12 sierpnia 2012
.

(...) Autorka niemal kazdego roku ofiarowuje nam ostatnio historyczne opowiesci – dosc wspomniec„Kaje od Radoslawa, czyli histotria Hubalowego krzyza” (doczekala się amerykanskiej edycji!), „Dwor w Krasnicy i Hubalowy Demon”, „Na tropach Wankowicza po latach”.W jakims sensie „Lepszy dzien nie przyszedl już” jest kontynuacja poprzednich opowiesci. Oczywiscie, pojawiaja się nowe watki, nowi bohaterowie, ale spotkamy tez ludzi z kregu krasnickiego dworu i zwiazanych z historia oddzialu majora „Hubala”.Ksiazka zlozona jets z trzech opowiesci (.,..) Dla wszystkich bohaterow pieknej opowiesci Aleksandry Ziolkowskiej-Boehm „lepszy dzien nie przyszedl już”. Ich szczesliwemu zyciu kres poolozyla II wojna swiatowa, która pozbawila ich domu, zdrowia, rodziny, majatku, Ojczyzny. Jestem przekonany, ze ksiazka Ziolkowskiej jest i będzie jedna z wazniejszych lektur opisujacych losy Polakow”.
Janusz M. Paluch, Minione lepsze dni, KRAKÓW, Nr 8, 2012, Str. 82

.
"Lepszy dzień nie przyszedł już" , najnowsza książka Aleksandry Ziółkowskiej-Boehm, to opowieść o kilku rodzinach na tle historii Polski ostatniego stulecia. Autorka opowiada m.in. o hubalczyku Romanie Rodziewiczu, rodzinie Bąkowskich i polskich Ormianach - Wartanowiczach.
"Jedna opowieść rodzi następne opowieści" - mówiła Aleksandra Ziółkowska-Boehm na poniedziałkowym spotkaniu z czytelnikami w warszawskim Muzeum Niepodległości. W książce "Lepszy dzień nie przyszedł już" można znaleźć wątki znane czytelnikom poprzednich książek tej pisarki, jak na przykład historia Hubalczyka Romana Rodziewicza czy dzieje rodu Jaxa-Bąkowskich i ich krewnych Wartanowiczów - polskich Ormian, przed laty właścicieli rozległych winnic na Podolu. Wśród drugoplanowych bohaterów tych opowieści przewijają się m.in. Melchior Wańkowicz, którego sekretarką była autorka książki; Maria Rodziewiczówna, gen. Władysław Anders, gen. Stefan Rowecki "Grot".
W majątku Antoniego Jaxa-Bąkowskiego w Kraśnicy pod Opocznem powstała w latach trzydziestych XX wieku nieduża stadnina koni. Zagładę kraśnickiej hodowli przyniosła II wojna światowa. Oficer rezerwy Jerzy Bąkowski, zmobilizowany we wrześniu do polskiego wojska, dostał się do sowieckiej niewoli, wiosną 1940 roku zginął w Charkowie. W tym samym czasie jego żona Anna starała się utrzymać gospodarstwo w Kraśnicy. Działający nieopodal oddział majora Henryka Dobrzańskiego Hubala miał w Kraśnicy punkt aprowizacyjny. Dowódca, czołowy jeździec europejskich hipodromów, olimpijczyk, otrzymał z tamtejszej stadniny karego ogiera Demona, z którym razem zginął 30 kwietnia 1940 roku pod wsią Anielin, w obławie zorganizowanej przez Niemców.
Zimą 1945 roku Armia Czerwona splądrowała doszczętnie dwór, kradnąc pozostałe wierzchowce. Po kilku tygodniach, na mocy dekretu o parcelacji majątków ziemskich, Bąkowscy zostali wywłaszczeni. Nakazano im zamieszkanie w odległości nie mniejszej niż 100 kilometrów od rodzinnego gniazda. 45 lat później bezskutecznie usiłowali odzyskać kompletnie zdewastowane zabudowania dworskie, zanieczyszczony staw i zdziczały park.
"Zbierając informacje o rodzinie Bąkowskich trafiłam na historię Wartanowiczów, starego rodu pochodzenia ormiańskiego, którzy osiedli na Podolu. Z tej rodziny pochodziła żona ostatniego właściciela Kraśnicy - Anna" - mówiła pisarka. Wartanowicze założyli w swoim majątku w Zaleszczykach winnicę, która przed wojna była sławna w całej Polsce. Na winobranie do Zaleszczyk przyjeżdżali goście z całego kraju, powodzenie uprawy winorośli na Podolu dawało nadzieje, że i w innych regionach Polski da się uprawiać winogrona. Rodzina Wartanowiczów została w 1940 roku deportowana w głąb ZSRS, skąd udało im się wydostać z armią Andersa. Jej potomkowie żyją obecnie m.in. w RPA. "Młode pokolenie potomków Wartanowiczów nie interesuje się historią rodziny, to bardzo smutne" - zauważyła pisarka.
W książce przedstawiona też została postać Romana Rodziewicza (właściwie Romualda Rodziewicza ps. "Roman"), którego losy Aleksandra Ziółkowska-Boehm opisała już w książce "Z miejsca na miejsce. W cieniu legendy Hubala". Tym razem poznajemy uzupełnioną, pełną opowieść o życiu siostrzeńca Marii Rodziewiczówny, Hubalczyka, więźnia obozów w Auschwitz i Buchenwaldzie. To właśnie Roman Rodziewicz opowiedział Wańkowiczowi dzieje oddziału Hubala, co zaowocowało książką "Hubalczycy". Roman Rodziewicz ma obecnie niemal 100 lat, mieszka w Anglii.
We wszystkich opowieściach zawartych w książce "Lepszy dzień nie przyszedł już" powraca motyw zagłady przedwojennego, idyllicznego świata ziemiańskich dworów i ciężkiego losu emigrantów. Matka bohaterki jednej z opowieści wiosną 1938 roku wzbraniała się przed pójściem do fotografa, uważała, że akurat źle wygląda, chciała poczekać na "lepszy dzień". W końcu dała się namówić i ta właśnie fotografia, jako jedyne zdjęcie rodzinne, przetrwała wojenną zawieruchę. "Lepszy dzień nie przyszedł już" - konkluduje autorka, stąd tytuł książki.
Aleksandra Ziółkowska-Boehm była asystentką ojca polskiego reportażu Melchiora Wańkowicza, spadkobierczynią jego archiwum. Opublikowała ponad 30 książek reportażowych. Książka "Lepszy dzień nie przyszedł już" ukazała się nakładem wydawnictwa Iskry.
Źródło: PAP
.
„W marcu ukazala się ksiazka, ktorej czesc poswiecona jest ormianskiej rodzinie Wartanowiczow i ich krewnym, Jaxa Bakowskim. Wiele tu wspomnien czlonkow rodziny Wartanowiczow, rozrzuconych po calym swiecie po II wojnie swiatowej. W pracy rozwiniete sa watki poruszone przez autorke w ksiazce „Dwor w Krasnicy i Hubalowy Demon”. W maju odbylo się wiele spotkan z autorka. – Szczególnie ucieszyl mnie wieczor autorski w Domu Polonii w Warszawie, na ktory przyszlo około dwustu piecdziesieciu osb – mowi pisarka. Padaly ciekawe pytania, publicznosc była wyraznie zainteresowana. Z kazdego z tych wielu spotkan wynioslam mile wrazenia”.
AVEDIS nr 11 lato 2012
.
„Książka trafiła kilka dni temu do księgarń, ale zainteresowanie nią widać było już od momentu, gdy zostało zapowiedziane jej wydanie. Autorka ma na swoim koncie wiele książek wydanych w Polsce i Stanach Zjednoczonych, gdzie obecnie mieszka.
Od pewnego czasu podejmuje bardzo trudny temat - II wojna światowa i zaplątane w nią losy ziemian i inteligencji polskiej. Dramatyzm chwil, okrucieństwo wojny przeplata się u niej z ciepłymi wspomnieniami radosnego dzieciństwa, wartościami domu rodzinnego, szacunkiem do ludzi i zwierząt.
Nie ma patosu w tej opowieści, nie ma spektakularnych czynów bohaterskich, a jednak każdy jest w niej bohaterem. Czy to matka zdobywająca jedzenie, czy dwunastoletnia dziewczyna opiekująca się młodszymi braćmi.
Pani Ziółkowska-Boehm uniknęła sentymentalizm i reporterskim językiem opowiedziała nam o tym dziwnym, niezrozumiałym dla nas, młodych, czasie, gdy w Europie zrodziło się tak wielkie okrucieństwo”.
/nawka/, Biblionetka, 21 marca 2012
.
„Józef Piłsudski powiedział kiedyś, że Polska przypomina mu obwarzanek- wszystko co dobre jest na kresach, zaś w środku znajduje się pustka. Czytając książkę Aleksandry Ziółkowskiej Boehm trudno nie pamiętać tych słów. I rzeczywiście mieszkańcy kresów musieli być ludźmi twardymi i wartościowymi. Każdy dzień ich życia był dniem walki o polskość, tą polskość wyrażaną nie szumnymi i górnolotnymi słowami, lecz drobnymi sukcesami dnia codziennego, pracą i nauką. Żyli oni często w otoczeniu niezbyt przyjaznym i na nich odbić się miały skutki polityki rządu II RP wobec mniejszości narodowych. To właśnie oni wspominając szczęśliwe dni przed wybuchem wojny mogli powiedzieć „lepszy dzień nie przyszedł już”.
Autorka opisała los polskich Ormian Wartanowiczów, losy polskiej rodziny osadników wojskowych na Polesiu czy hubalczyka Romana Rodziewicza. Przenosimy się na chwilkę do winnic w okolicach Zaleszczyk, by potem znaleźć się w bydlęcym wagonie wiozącym tych źle urodzonych na kazachskie stepy, marzniemy w lasach wraz z żołnierzami majora Hubala, by za chwilę oglądać wnętrze obozu w Oświęcimiu. Słowem możemy poznać polskie losy II wojny światowej, losy tych, którzy po zakończeniu działań wojennych nie mogli powrócić do Polski i tych, którzy mimo wszystko powrócili. Jednych zaś i drugich nazwać można solą tej ziemi, solą tego narodu.
Pomyślmy o tym czytając książkę Aleksandry Ziółkowskiej Boehm”.
Adam Kraszewski, NA TEMAT Miejsce, gdzie książka jest najważniejsza, 9 kwietnia 2012
http://recenzjeksiazek.natemat.pl/9619,aleksandra-ziolkowska-boehm-lepszy-dzien-nie-przyszedl-juz

.
„Super książka Pani Aleksandry i recenzja Pana Adama! Pozwolę sobie dodać coś od siebie :)
Docenić należy pióro doświadczonej pisarki, nazywanej wśród czytelników Oleńką. Pani Aleksandra Ziółkowska-Boehm to przeurocza osoba. Kto miał okazję spotkać tę Panią osobiście, ten wie, o czym mówię. Zaangażowanie autorki w tematykę książki, objawia się w jej dziele. Entuzjazm, z jakim opowiada na spotkaniach z czytelnikami o osobistych poszukiwaniach rodów, źródeł, historii, materiałów, nie pozostawia złudzeń, że mamy do czynienia z wykwintną pisarką. Tylko osoba głęboko osadzona w temacie, potrafi w tak okazały sposób ukazać, co niekiedy na zewnątrz niedostrzegalne.
Odnoszę takie wrażenie, że czytając tę książkę, niejako łączę się z jej bohaterami, pomimo tego, że żyję przecież w zupełnie innych, obecnych czasach. Myślę, że wiele osób, znajdzie w niej jakieś mądrości życiowe, które każdy sam sobie dopasuje do etapu życia, w jakim właśnie się znajduje. Historia, chociaż jest już za nami, zaczyna odżywać dzięki Pani Aleksandrze i bohaterom przedstawiającym świat, jaki współczesnemu odbiorcy, może jawić się, tylko w wyobrazni. Taka podróż, to niezwykle cenny dar, jaki nam ofiarują. Korzystajmy z tego, zwłaszcza, że to tylko i aż podróż w przeszłość. W każdej chwili, można wysiąść, czego oni zrobić nie mogli. Lepszy dzień może i nie przyszedł już…, ale jeśli w ogóle dzień do nas przychodzi, przyjmijmy go otwarcie. Spójrzmy, jak kiedyś przyjmowano dni, wydarzenia, okoliczności. Nie chcę tu prawić jakichś farmazonów. Jednak, coś w tych powiązaniach, w tej płynności czasu jest. Mimo wszystko, nikt z nas nie żyje w oddzielnej rzeczywistości”.
Katarzyna Ewelina Rozenek, Wyszkow, 27 maja 2012 NA TEMAT http://recenzjeksiazek.natemat.pl/9619,aleksandra-ziolkowska-boehm-lepszy-dzien-nie-przyszedl-juz

.
„Najnowsza publikacja Aleksandry Ziółkowskiej – Boehm „Lepszy dzień nie przyszedł już” składa się z trzech opowieści. Dwa pierwsze rozdziały opisują niezwykle dramatyczne losy rodzin zamieszkujących Kresy Wschodnie, trzeci poświęcony został osobie Hubalczyka, Romana Rodziewicza. Autorka po raz kolejny skupia się więc na szeroko rozumianej historii Polski i Polaków w jej najbardziej dramatycznych momentach – najpierw wybuch II Wojny Światowej, potem epoka komunizmu. Opowieść autorki to szerokokontekstowa analiza losów jednostki, która na skutek „wariacji historii” dostała się w miażdżące tryby dwóch wielkich totalitaryzmów XX wieków – komunizmu i faszyzmu. To także, albo przede wszystkim narracja poświęcona sile i wyjątkowości człowieka, który nawet w najcięższych warunkach potrafi przetrwać i zachować godność.
Na pierwszy plan książki wysuwa się historia rodu Wartanowiczów i Jaxa Bąkowskich. Opowieść o rodzinie, którą los dotkliwie doświadczył. Utrata wspaniałego majątku na Podolu, dworu w Kraśnicy, świetnie prosperujących winnic i stadniny koni, wywózka w głąb Rosji, bytowanie na pograniczu życia i śmierci, ciągły głód i katorżnicza praca, rozstrzelania w Charkowie, ucieczka do Teheranu, Algierii, Anglii – byle dalej od dziejowego, europejskiego szaleństwa. W końcu ciężkie emigracyjne życie, które stało się udziałem wielu ówczesnych Polaków i dla których decyzja o osiedleniu z dala od rodzinnych stron była jedyną słuszną i możliwą decyzją. W drugiej części książki przedstawiona zostaje natomiast postać Romana Rodziewicza (właściwie Romualda Rodziewicza ps. „Roman”). Uzupełniona historia życia niezwykłego człowieka, Hubalczyka, żołnierza brutalnie torturowanego przez gestapo, więźnia obozów w Oświęcimiu i Buchenwaldzie, w wolnej Polsce odznaczonego Krzyżem Komandorski Orderu Odrodzenia Polski, opisanego już we wcześniejszej publikacji Ziółkowskiej „Z miejsca na miejsce. W cieniu legendy Hubala” (co istotne opowieść Rodziewicza stała się również kanwą jednej z najbardziej znanych książek Wańkowicza „Hubalczycy”). Ta niezwykła postać, z którą zresztą pisarka weszła w bardzo przyjacielskie stosunki, jawi się na kartach wydawnictwa jako bohater czasów nie-bohaterskich. Bezkompromisowy, odważny, przyjacielski, z którym okrutna Historia (koniecznie przez wielkie „H”) obeszła się bezpardonowo. Zresztą jak z wszystkimi bohaterami tejże książki.
„Lepszy dzień nie przyszedł już” to przede wszystkim opowieść (zresztą jak sam tytuł wskazuje) o tym, co bezpowrotnie minione. Lecz trudno na kartach wydawnictwa szukać łzawego sentymentalizmu. Książka Ziółkowskiej to raczej świadectwo woli, siły człowieka, który potrafi zmierzyć się nawet z największymi okrucieństwami losu, dla którego wspomnienia minionych czasów stanowią pożywkę do dalszej walki. Pięknie wydana, bogato ilustrowana, napisana nieprzeciętną polszczyzną książka pisarki to wspaniały przykład polskiego reportażu historycznego, z którym bez wątpienia warto się zapoznać.”
Monika Długa, Pomiędzy Historią a człowieczeństwem, LUBIMY CZYTAC, 11 kwietnia 2012
http://lubimyczytac.pl/oficjalne-recenzje-ksiazek/725/pomiedzy-historia-a-czlowieczenstwem

.
„Życie wiedzie człowieka wzruszająco krętymi ścieżkami. W niniejszej książce, zbiorze opowieści o losach polskiego pokolenia okaleczonego przez wojnę, punktem startowym jest dwudziestolecie międzywojenne i Kresy – zagubiona kraina wspomnień i marzeń. Dalsze losy naszych bohaterów biegną, jak im historia każe: przez gehennę wojny, choroby, niebezpieczeństwa – po to, by wylądować na obczyźnie w dalekich zakątkach świata.
Aleksandra Ziółkowska-Boehm dysponuje piórem wielce doświadczonym. I tematykę Kresów w swych dziełach niemało dotąd eksploatowała. Nic to jednak dziwnego, skoro pierwsze poważne literackie kroki stawiała jako asystentka Melchiora Wańkowicza, wielkiego i cenionego piewcy wschodnich prowincji. Mało tego, wątki tu rozwijane znajdują tło i dopełnienie w książkach wcześniej wydanych. Nie jest to tedy pierwszyzna, a wszystkie trzy opowieści rzucają nas natychmiast na głęboką wodę.
Arkadia i katastrofa
Wkraczamy bowiem w żywą kulturę Kresów, w sieć miasteczek, koneksji rodzinnych, świat bujnej przyrody, poznajemy nawet właściwości gleby – nieomal wciągamy tamtejsze powietrze. Ale też wyczuwamy kruchość tej Arkadii (opowieści snute z perspektywy aposteriorycznej zyskują napięcie zapowiadające przyszłe nieszczęścia). Dalej zaś niemal bezpośrednio przeżywamy wraz z narratorami doświadczenia okrutnej historii XX wieku.
Ziółkowska-Boehm w przemożnej mierze oddaje głos swoim rozmówcom – intensywność przeżyć, intensywność biografii przemawia sama przez się. Zewnętrzny komentarz staje się zbędny. Czas przedwojenny był czasem ich dzieciństwa. Sprawia to, iż schemat narracji jest raczej podobny. U zarania dzieciństwo na Kresach. Wiążą się z nim zawsze niezwykłe, barwne i uczuciowe wspomnienia dotyczące tamtejszych zwyczajów, stylu życia, zapierającej dech w piersiach przyrody. Temu wszystkiemu kładzie kres nadejście wojny. Jedni z bohaterów tracą wielopokoleniowy majątek, wielu ląduje na Syberii czy w Tajdze, w nieludzkich warunkach rodem z „Innego świata”. Jeszcze inni trafiają do partyzantki (rewelacyjny wątek o Hubalczykach). Wszyscy nieomal po wojnie poniewierali się po świecie i – dla nich – „lepszy dzień nie nadszedł już”.
Bogactwo indywidualnego losu
Opowieści i relacje zostały zredagowane w sposób klarowny i potoczysty (uzupełnienia lub głosy poboczne przeniesione zostały do przypisów). Tekst posiada szereg wzbogaceń w postaci materiału fotograficznego, kserokopii listów, pocztówek, dokumentów. Są one wszechobecne i współtworzą intelektualny sukces tej książki. Autorka, pozyskując te materiały, osiąga główny cel gatunku. Zapis przeszłości, i tak bardzo bezpośredni i namacalny, zdobywa jeszcze większy stopień naoczności: widzimy tak pełny obraz bohaterów, jak jest to tylko możliwe przy zastosowaniu środków historycznych.
Co ponadto czyni tę książkę cenną i wartą przeczytania? Jest to lektura dająca paradygmatyczne przykłady polskich losów w trakcie II wojny światowej. Jest to kolejna cegiełka, która wypełnia suche daty obiektywnej historii najnowszej, nadaje jej ciężkość – a wszystko za sprawą subiektywnej perspektywy pojedynczych ludzi, którzy tkwili w samym sercu wydarzeń historycznych. Dodam na koniec, iż opowieść tytułowa stanowi prawdziwy majstersztyk: minimalizm i prostota narracji oszałamiają i czyniąca bezbronnym. Polecam lekturę!”
Tomasz Kwiatkowski, Histmag.org, 24 kwietnia 2012
http://histmag.org/?id=6611

.
„ Bardzo piękna i mądra recenzja. Podpisuję się pod nią obiema rękami. Zachęciła mnie do podzielenia się własnymi wrażeniami z lektury książki „Lepszy dzień nie przyszedł już”, którą przeczytałem dwa razy w ciągu trzech tygodni.
Przy pierwszym podejściu szybko pochłaniałem treść, nie skupiając się zbytnio na szczegółach, których jest w dziele Aleksandry Ziółkowskiej-Boehm mnóstwo. Z tej lektury pozostały mi w pamięci różnokolorowe obrazy: pełne radosnych, optymistycznych barw życie bohaterów trzech opowieści, z których składa się książka, w okresie międzywojennym – soczysta zieleń łąk z feerią kwitnących kwiatów, stateczna zieleń odwiecznych lasów, orgia kolorów rozkwitających i owocujących sadów naddniestrzańskich, wszystkie odcienie słonecznej żółci dojrzewających łanów zbóż i miodów z pasieki stryja Leona, szlachetne, pachnące południowym wiatrem czerwienie doskonałych polskich win ( tak, bywały kiedyś takie ), które powstawały w rozległych podolskich winnicach... Cezurą kończącą ten barwny festiwal są dwie daty - 1. i 17. września 1939 roku. Po napaści Niemiec i Związku Radzieckiego na Polskę losy bohaterów i krajobrazy ich otaczające zmieniły się w czarno – białe, wstrząsające grafiki. Tak je zapamiętałem. Wszelkie życiowe plany i marzenia poszły w odstawkę. Jedynym problemem jednostek i całych rodzin stało się zwykłe, fizyczne przetrwanie. Radością było wtedy zabicie i zjedzenie psa po miesiącach głodu. Nad tym wszystkim królował biało-czarny syberyjski krajobraz. Sięgająca horyzontu biel śniegu, skrzącego się w świetle zimnego północnego słońca, czerń drzew i baraków. Nawet ten zjedzony pies był czarny. Czarne niebo i migające białe gwiazdy. Piękne, ale potęgujące smutek, bo choć tak odległe, wydawały się wtedy bliższe niż utracony dom rodzinny. Ci z bohaterów którzy przeżyli piekło, zaczęli po wojnie nowe życie. Opowieści powojenne zapamiętałem w stonowanych, bardzo przytłumionych, szarych barwach. Monochromatyczne obrazy codziennej, mozolnej pracy, odbudowywanie życia rodzinnego... czy to w Afryce Południowej, w Ameryce, w Anglii czy w Polsce. Dopiero los pokoleń urodzonych po wojnie zaiskrzył się wszystkimi pięknymi kolorami świata.
Moje drugie czytanie było uważne, zwracające uwagę na szczegóły, zaglądające co chwila do przypisów i starające się jak najwięcej zapamiętać. Odkryłem wtedy pokłady wiedzy historycznej, które autorka zawarła w książce. Lektura żadnego naukowego opracowania historycznego nie nauczyła mnie tyle o specyfice życia Polaków wywiezionych w głąb Rosji. Bardzo ciekawe a dla mnie zupełnie nowe, były opowieści o wyjściu ze Związku Radzieckiego polskiej ludności cywilnej wraz z Wojskiem Polskim generała Andersa. Wiele w nich wstrząsających przeżyć jednostkowych i dużo faktów historycznych. Dopiero taka zbitka daje obraz całości. Czuję, że obraz ten jest w książce Aleksandry Ziółkowskiej – Boehm bardzo prawdziwy. Z niesamowitym zainteresowaniem i uwagą chłonąłem opowieść o Romanie Rodziewiczu, żołnierzu majora Hubala. Ten fragment książki polecam wszystkim, którzy interesują się działaniami militarnymi w czasie II wojny światowej. Lektura rozdziału „Z miejsca na miejsce”, opowiadającego ze szczegółami o działaniach Oddziału Wydzielonego Wojska Polskiego, będzie dla nich ucztą.
Wszystko co napisałem, jest tylko malutką częścią wrażeń, jakich doznałem podczas dwukrotnego czytania książki „Lepszy dzień nie przyszedł już”. Mógłbym jeszcze pisać i pisać, ale chyba komentarz nie może być taki długi, więc kończę i mam nadzieję, że całą resztę odkryjecie sami”.
Tomasz Wojtkowski, HISTMAG, 10 maja 2012

.
„Historia historią, ale ja doceniam w tej książce coś o wiele ciekawszego. Ludzkie losy i ta refleksja nad życiem ludzkim, która pojawia się po przeczytaniu.
Ten urok starej czarno-białej fotografii na okładce po prostu porywa :)”.
KA , HISTMAG , 5 maja 2012

.
„Lepszy dzień nie przyszedł już" zawiera trzy opowieści - związane z polską historią, polskimi losami. Sa to historie rodzin, czy - jak w przypadku Wartanowiczów- sagi rodu. Pokazuję wyrzuconych ze swoich domów konkretnych ludzi, których wcześniej przedstawiam czytelnikowi i się z nimi niemal zaprzyjaźnia. Pokazuję, co się działo z nimi i ich rodzinami. Wywózki, obozy, nasze polskie tragedie.

Pokazuję niezwykły hart ducha i wolę przetrwania w jakże ciężkich sytuacjach, i pokazuję dalsze pokolenia. Piszę, co stało się z rodzinami patriotycznych dzielnych ludzi, z ich dziećmi i wnukami, którzy mieszkają teraz w Stanach Zjednoczonych, w zachodniej Europie czy w Johannesburgu, ale i w Polsce. Jak patrzą i czy chcą wiedzieć o pokoleniach swoich dziadków, którzy przeszli gehennę. Niczego nie krytykuję, niczego nie oceniam, pokazuję postawy pewnej generacji ludzi, i póżniejsze. Czytelnikowi zostawiam nasuwające się przemyślenia.... duże fragmenty tej ksiazki pisałam na przydechu i ze skurczonym sercem”.
Aleksandra Ziolkowska-Behm, Wywiad Ewa Matuszewska, Zakopane dla ciebie,
http://www.zakopanedlaciebie.pl/pl/rozmowy/-ldquo-osiolek-rdquo-wciaz-pracuje.html

.

„Świetna książka. Przeczytałem ją już dwa razy. Przy drugim czytaniu zauważyłem, że znaczna jej część jest poświęcona losom kobiet? Wychowały się w dobrobycie a przynajmniej w dostatku materialnym, niektóre z nich były nawet troszkę rozpieszczone. Gdy przyszedł czas największej próby, doskonale zdały egzamin. Okazało się, że są silne, mądre i zaradne. Dawały sobie radę zarówno na zesłaniu sowieckim jak i pod okupacją niemiecką. Zastanawiałem się skąd wydobyły te niewyobrażalne pokłady siły i zaradności. To ciekawy temat. Wyszło mi, że wpajanie od maleńkości wartości życia rodzinnego, patriotyzmu i wiary nie są pustymi sloganami. Przydają się całkiem realnie w najgorszych, beznadziejnych chwilach. A może kobiety są po prostu silne z natury i początek wierszyka Mickiewicza o „puchu marnym” mało ma wspólnego z rzeczywistością.
Warto przeczytać tę książkę także pod takim kątem.
Teraz z innej beczki.
Po napisaniu opowieści o Romanie Rodziewiczu „ Z miejsca na miejsce”, Aleksandra Ziółkowska została Honorową Członkinią Rodu Rodziewiczów. Uważam, że po wydaniu książki „ Lepszy dzień nie przyszedł już” Aleksandra Ziółkowska-Boehm powinna zostać co najmniej Honorową Ormianką z Podola.
Czy czyta mnie jakiś Ormianin?”
Tomasz Wojtkowski, Warszawa, 12 maja 2012, NA TEMAT http://recenzjeksiazek.natemat.pl/9619,aleksandra-ziolkowska-boehm-lepszy-dzien-nie-przyszedl-juz

.

„Aleksandra Ziolkowska-Boehm napisala ksiazke, na która zlozyly się trzy opowiesci dotyczace losow rodzin pochodzacych z terenow nalezacych przed II wojna swiatowa do Polski i okreslanych jako Kresy Wschodnie. Wlasciwie to jedynie dwie z nich zajmuja wieksza czesc lektury, choc czytana pierwsza krotka opowiesc o tym samym tytule jak ksiazka, niezwykle poraza i wzrusza czytelnika. Powstala ona na podstawie wspomnien Joanny Synowiec, osoby w dziecinstwie ciezko doswiadczonej przez los. Wraca do okresu szczesliwych dni w Szemiotowce kolo Kobrynia na Bialorusi, wkroczeniu Rosjan, przymusowego wyjazdu na wschod, smierci rodzicow i dzieciecej tulaczce wraz z rodzenstwem.
Obszerne miejsce w ksiazce zajmuje historia rodu Wartanowiczow i Jaxa Bakowskich. Autorka przedstawia w niej z grubsza historie Ormian i wskazuje na przyczyny pojawienia się ich w rejonavch poludniowo-wschodniej Polski. Rodzina byla ceniona przez spoleczenstwo lokalne i powazana. Miala tez rodzinne majatki, piekne sady i winnice, stadniny koni na Podolu, ktore zostalo utracone wraz z nastaniem wladzy sowieckiej, albo tak jak dwor w Krasnicy dopiero w styczniu 1945 roku. Autorka przedstawia losy poszczegolnych czlonkow rodzin, dzialalnosc konspiracyjna, sluzbe woskowa. Rodzinne zwyczaje, przymusowa w szkolach nauke rosyjskiego, wywozki w glab Rosji, glod, ciezka wycienczajaca organizm prace, wedrowke po krajach w poszukiwaniu schronienia.
Trzecia historia dotyczy Romana Rodziewicza o pseudonimie Roman, który był partyzantem majora Henryka Dobrzanskiego o pseudoinimei Hubal. Rodziewicz urodzony w Manzurii znal Polske jedynie z opowidan. Autorka przedstawia jego zycie z uwzglednieniem jego lat dziecinstwa i mlodosci, kariery zolnierskiej, uczestnctwa w kampanii wrzesniowej, aresztowaniu, torturowaniu podcza sledztwa, pobytach w hitelrowskich oboach. To opowiesc o osobie odwaznej, bezkompromisowej, o niezlomnych cechach charakteru, która warto poznac.
Ksiazka jest napisana przystepnym jezykiem w glownej mierze oparta na wspomnieniach, listach i pamietnikach obszernie zteszta cytowanych. Bogaty jest również material ikonograficzny ksiazki. Znalezc w niej rowniez mozna przypisy i indeks osob. Bardzo dobra lektura, pobudzajaca czytelnika do refleksji i momentami wzruszajaca. Warto!”
MONGOMERRY, SLOWEM MALOWANE, 14 czerwca 2012
http://slowemmalowane.blogspot.com/2012/06/aleksandra-ziokowska-boehm-lepszy-dzien.html

.
„Kiedy zobaczyłam tę książkę w bibliotece, wiedziałam, że mogę ją zabrać do domu bez namyślania się. Przednia lektura gwarantowana! I tak było. Nie zawiodłam się. Jak zaczęłam czytać,nie mogłam się oderwać!
Autorka, Aleksandra Ziółkowska-Boehm jest autorką znakomitych książek reportażowych opowiadających o polskich losach.
„Lepszy dzień nie przyszedł już” to jedna z nich. Składa się z trzech części. Pierwsza, tytułowa i chyba najbardziej ściskająca za gardło, to tragiczna historia rodziny Michalaków z Szemiotówki na Polesiu. Tereny te zostały zagarnięte przez Związek Radziecki we wrześniu 1939 r., a zimą 1940 r. NKWD zapakowało Michalaków do wagonów i wywiozło na daleką północ, pod Archangielsk. Takie wysiedlenia Polaków z Kresów Wschodnich były typowe w tamtym okresie, chodziło o oczyszczenie tych terenów z elementów etnicznie polskich. Splot dramatycznych wydarzeń spowodował, że z pięcioosobowej rodziny (rodzice i trójka dzieci) w krótkim czasie została tylko jedna córka i syn. I właśnie ta córka, Joanna Synowiec, jest narratorką tej opowieści. Kobieta przeszła wiele: przeżyła nie tylko śmierć obojga rodziców i najmłodszego braciszka, ale też wywózkę, choroby, głód, pobyt w radzieckim domu dziecka, wyjazd z armią Andersa do Iranu. Potem została wraz z grupą polskich dzieci przewieziona do Meksyku, gdzie doczekała końca wojny. Teraz jest Amerykanką, a z Polski wywiozła tylko jedno zdjęcie całej rodziny. Zostało zrobione przypadkiem u fotografa w Kobryniu, mama nie chciała, wolała czekać na lepszy dzień, ale „lepszy dzień nie przyszedł już”.
Druga część książki zatytułowana „Winnice Wartanowiczów na Podolu” opowiada o niezwykle interesujących losach zamożnej rodziny Wartanowiczów, Polaków o ormiańskich korzeniach, którzy przez wojną mieli majątki ziemskie w okolicy Zaleszczyk (słynnych z tego, że – jak mówiono – tamtędy ewakuowali się Polacy do Rumunii we wrześniu 1939 r., chociaż to podobno nieprawda, bo faktycznie uciekano przez most w Kutach). Klimat tam ciepły, więc Wartanowiczowie zakładali winnice, urządzali winobrania i propagowali polskie winiarstwo. Przed wojną żyło im się doskonale, ale potem, kiedy wybuchła II wojna światowa… Wywózki, głód, choroby, cierpienia zadawane przez obu okupantów, to jest zarówno przedstawicieli władzy radzieckiej, jak i Niemców. Tę historię opowiada głównie Anna Wartanowicz, zwana w domu Anulką, którą los zagnał aż do Afryki Południowej, gdzie pracowała jako projektantka mody. Rozdział o Wartanowiczach został wzbogacony o autentyczne dokumenty: pamiętnik wygnańczy matki Anulki oraz artykuły Józefa Wartanowicza „Sadownictwo i winiarstwo ciepłego Podola” i Edwarda Fonferki „Warunki gospodarcze ciepłego Podola z punktu widzenia inteligencji miejskiej”, w którym autor radził, by polscy „miastowi” bogacili się na uprawie winorośli i innych owoców na Podolu.
Trzecia część jest poświęcona Romanowi Rodziewiczowi (krewny pisarki Marii Rodziewiczówny), członkowi oddziału partyzanckiego słynnego majora Hubala. To właśnie na podstawie jego opowieści powstała niegdyś książka Wańkowicza „Hubalczycy”. Losy Rodziewicza były również bardzo skomplikowane: po wojnie nie wrócił do Polski, ale pracował jako robotnik w Anglii, gdzie mieszka do tej pory w domu opieki.
Całość napisana jest trochę w stylu „przeminęło z wiatrem” (to komplement, a nie zarzut), bo opowiada o dawnym świecie polskim na Kresach, który nigdy już nie wróci. Przeminęły i wielkie fortuny, i polska kultura na tamtych terenach, i piękne dwory, i winnice, i konie, i panienki w białych sukienkach ze swoimi guwernantkami…
Przedstawione tu narracje wzruszają, skłaniają do refleksji, a jednocześnie uczą historii Kresów, tej historii, której nam nie udostępniano „za komuny” w szkole. Przyznam, że bardzo mało wiedziałam np. o przedwojennych Zaleszczykach, które były wówczas podobno kurortem na miarę Sopotu czy Krynicy i kursował tam pociąg z Warszawy przywożący zamożnych turystów. O winnicach na Podolu też nie miałam zresztą pojęcia… I tylko żal, że to nie moja książka, bo na pewno chciałabym do niej wracać…
Gorąco, naprawdę gorąco, polecam tę lekturę!
ALICJA 2010, Alaczyta, Blog o książkach
http://alaczyta.blogspot.com/2012/07/aleksandra-ziokowska-boehm-lepszy-dzien.html

.

Książka o winnicach na Podolu i polskim losie

Czy możemy jeszcze coś zmienić w tym krajobrazie pamięci polskich bohaterów i ofiar tragicznej historii XX wieku, kiedy wszelka polska martyrologia jest tak wyśmiewana, przyjmowana zaporowym ogniem szyderstwa najpotężniejszych mediów i wykreowanych w nich autorytetów?

Doskonałą odpowiedzią na to postawione niedawno przez prof. Andrzeja Nowaka pytanie jest książka Aleksandry Ziółkowskiej-Boehm Lepszy dzień nie przyszedł już. Mieszkająca dziś w USA autorka kojarzona jest z Melchiorem Wańkowiczem, o którego spuściznę dba pieczołowicie, odkąd pisarz zapisał jej swoje archiwum. Na pokaźny i doceniany dorobek Ziółkowskiej-Boehm składają się jednak książki nie tylko o życiu i twórczości Wańkowicza, którego sekretarką była przed dwa lata, lecz także publikacje oparte na polskiej historii najnowszej. Za książkę Kaja od Radosława, czyli historia Hubalowego krzyża otrzymała w 2007 roku nagrodę Związku Pisarzy Polskich na Obczyźnie, rok później Otwarta rana Ameryki była nominowana do nagrody Angelus, a Dwór w Kraśnicy i Hubalowy Demon − do Nagrody Literackiej im. W. Reymonta (2010).

Lepszy dzień nie przyszedł już to jedna z tych książek, która może i powinna jeszcze coś zmienić w tym krajobrazie pamięci polskich bohaterów i ofiar tragicznej historii XX wieku. Tego rodzaju publikacje zapadają w duszę i serce, zmieniają nasze postrzeganie najnowszej historii, gdyż uświadamiają, że każda z ofiar dwóch totalitaryzmów: nazizmu i komunizmu, miała imię i że każda zasługuje na ludzką pamięć. Dzięki publikacji Ziółkowskiej-Boehm możemy zobaczyć drugą wojnę światową przez pryzmat losów trzech rodzin żyjących przed jej wybuchem na wschodnich terenach II RP. Niesamowicie przejmujące są te trzy opowieści snute przez Polaków mieszkających niegdyś na Kresach. Pisarka oddała im głos, pozwoliła im opowiedzieć o przeżytej przez nich gehennie wojennej. Z kart książki przebija się wdzięczność kresowiaków za możliwość otworzenia się i opowiedzenia o swoich cierpieniach. Dawno z nikim o tym wszystkim nie rozmawiałam tak jak teraz z Panią… Słowa jednej z bohaterek książki – Joanny Synowiec, świadczą o tym, że o swojej martyrologii nie chcieli mówić przez lata. Jednocześnie mieli też poczucie, iż nie chcieli jej słuchać ich najbliżsi. A my? Czy chcemy ich słuchać? My, którzy nie doświadczyliśmy głodu, nędzy i wojny? Nie obruszamy się czasem często, gdy ZNÓW obchodzimy choćby rocznicę Powstania Warszawskiego? ZNÓW ta martyrologia… Tak nam każą myśleć niektóre medialne autorytety, których wywody bywają wielce pokręcone. A przecież pamięć o polskich bohaterach oraz ofiarach nazizmu i komunizmu to nie tylko nasz polski, lecz przede wszystkim ludzki obowiązek.

We wspomnieniach kresowiaków zebranych w tomie wyraźna jest cezura dzieląca piękny czas przed wrześniem 1939 roku od koszmaru wojny i powojnia. To było brutalne przełamanie epoki, życia i mentalności. Wojna przeorała ich świat i umysły. Czyż możemy się temu dziwić? Okrucieństwo okupantów, wywózki do Kazachstanu i Syberii, nieustanne tułaczki, życie w barakach lub lepiankach… O tym długo nie mówili, choć różne koszmarne obrazy do nich wracały i wracają, tak jak bohaterce tytułowego, otwierającego tom reportażu. Joanna Synowiec przed wybuchem wojny mieszkała koło Kobrynia na Białorusi. Miała 10 lat, gdy Sowieci zajęli wschodnie tereny Polski. W lutym 1940 roku wywieźli ją wraz z rodzicami, babcią i dwoma młodszymi braćmi do obozów w archangielskiej obłasti. Synowiec opowiada o niewyobrażalnych cierpieniach swojej rodziny: życiu w kołchozie, głodzie, zimnie, śmierci rodziców i młodszego braciszka, o wyjeździe z Rosji Sowieckiej, podróży do Pahlevi (Iranu), gdzie po raz ostatni widziała brata, a potem do Teheranu, o pobycie w Meksyku i USA, o chorobie drugiego brata, któremu udało się przeżyć gehennę: Z Józiem była też tragedia. […] Dwa lata nic nie mówił. Był już odtąd wciąż w szpitalach. Teraz jest w domu stałej opieki. Opiekunka powtarza mi, że Józio w nocy mówi po polsku i płacze.

Dla Polaków mieszkających przed 1939 rokiem na Kresach Południowo-Wschodnich Polska to Kobryń (Polesie), Stanisławów, Lwów, Zaleszczyki, Kraśnica… Miejscami ich osiedleń po układzie Sikorski-Majski były Indie, Persja, Liban, Palestyna, Egipt, Meksyk, Rodezja Północna, a po wojnie Wielka Brytania, Stany Zjednoczone, Afryka Południowa… Dziś potomkowie rodzin tułaczych przyjeżdżają do Warszawy, Krakowa, Wieliczki, Zakopanego, ale także na Ukrainę. W 1996 roku w Dźwiniaczu zobaczyli zniszczone, ale wciąż uderzająco piękne zabudowania, ze starego dworu nie pozostało nic. Pojechali dalej, ujrzeli grobowiec rodziny Wartanowiczów. Tablicę z nazwiskiem odrąbano, obok były nowe groby przybrane sztucznymi kwiatami. Był zmurszały, zniszczony, ale stał.

Historie utrwalone w książce Lepszy dzień nie przyszedł już opowiadają o zagładzie nie tylko jednostek i rodzin, lecz także cywilizacji, jaką stworzyli Polacy przed wojną na pograniczu wschodnim. Jedna z opowieści dotyczy losów rodziny Wartanowiczów, która na Podolu prowadziła wspaniałe… winnice! Ich olbrzymi majątek, Dźwiniacz, odwiedzał Melchior Wańkowicz, o czym wspomina w swojej książce Drogą do Urzędowa. Jak podkreśla Ziółkowska-Boehm, winnice na Podolu były częścią kresowej legendy. Dzięki jej książce w pewnym sensie odżywa ona, a warto się z nią zapoznać, mimo że te przeszłe lata to dla nas, młodego pokolenia, już wyłącznie historia. Lektura tomu wzbudza także przemożne pragnienie, aby pojechać i zobaczyć zabrane nam i zniszczone wskutek zawieruchy wojennej ziemie, choć wiadomo, że pozostały tylko ruiny niektórych dworów i majątków, bo czas i historia zmiotły wszystko, nawet groby.

Książkę o kresowiakach straszliwie doświadczonych przez komunizm i nazizm zamyka niesamowita historia o Romanie Rodziewiczu, hubalczyku. Jego długie i bogate w wydarzenia życie także jest symbolem polskiego losu, losu tułacza rzucanego z miejsce na miejsce, który w dzieciństwie znał Polskę jedynie z opowiadań, gdyż pierwsze dziesięć lat życia spędził w… Mandżurii, choć urodził się w Ławskim Brodzie – rodzinnym majątku na Kresach. Polacy zamieszkujący w latach 1903-1923 Mandżurię wywodzili się przeważnie z zesłańców. Po zajęciu jej przez Japończyków polskie dzieci były przewożone do wolnej już wtedy Polski, wśród nich był Roman. Przed wybuchem drugiej wojny światowej uczył się w Wilnie, a następnie pracował w rodzinnym majątku (fascynujące są opisy tej folwarcznej pracy w "polskiej Szwajcarii", jak powiat wołżyński nazwał Wańkowicz). Po wrześniu 1939 roku koło Grodna natknął się na majora Henryka Dobrzańskiego „Hubala”, u którego boku walczył aż do końca, przez osiem miesięcy. Po śmierci dowódcy został żołnierzem Armii Krajowej. W sierpniu 1943 roku został aresztowany, a po brutalnym śledztwie osadzony w hitlerowskich obozach koncentracyjnych w Auschwitz i Buchenwaldzie. Po wojnie w ambasadzie polskiej w Watykanie spotkał siostrę legendarnego już wówczas „Hubala”. Dzięki temu spotkaniu Roman Rodziewicz poznał później Melchiora Wańkowicza, któremu opowiedział o walkach w oddziale majora Dobrzańskiego. Z tej historii powstała we Włoszech słynna książka Hubalczycy. Nie mniej poruszające są utrwalone przez Ziółkowską-Boehm powojenne, emigracyjne losy Romana Rodziewicza. Ten fragment reportażu opowiada o jego życiu w Anglii: ciężkiej pracy w brytyjskiej w hucie i kopalni węgla, nieudanym małżeństwie z Angielką, częstych przyjazdach do Polski po przejściu na emeryturę i spotkaniu po latach z byłą narzeczoną, a także o tym, jak angielska rodzina przypadkowo dowiedziała się o jego bohaterskiej przeszłości z brytyjskiej telewizji i o dumie, jaką wtedy poczuła. W styczniu 2012 roku partyzant majora „Hubala” obchodził dziewięćdziesiąte dziewiąte urodziny.

Spisane w książce wspomnienia Polaków zamieszkujących przed wojną Kresy Wschodnie tworzą żywą, niezapomnianą lekcję historii. Czytelnik staje się nie tylko słuchaczem, ale nawet niemal naocznym świadkiem opowiadanych wydarzeń z życia tułaczych rodzin polskich, co ułatwiają zamieszczone w tomie zachowane fotografie, a także kserokopie listów, pocztówek i dokumentów. Wywoływane przez bohaterów reportaży z zakamarków pamięci bolesne obrazy przeżytej martyrologii nie pozostawiają obojętnym i będą w nas tkwić jeszcze długo po odłożeniu tej wybitnie arcypolskiej książki.
Uwielbiam takie arcypolskie książki...
Beata, Szczur w antykwariacie, 13 sierpnia 2012
http://beata-szczurwantykwariacie.blogspot.com/2012/08/ksiazka-o-winnicach-na-podolu-i-polskim.html
.

GLOSY

„Wczoraj spotkała mnie uczta, bo kupiłem jakże ciekawą Pani ostatnią książkę pt. „Lepszy dzień nie przyszedł już”. Wyobrażam sobie ogrom pracy przy jej napisaniu. To dobra i ciekawa ksiazka, podobnie jak i Pani pozostale. Ciekawe historie ludzkie poparte ciekawymi zdjeciam wprowadzaja nas w jakze inny odmienny swiat od naszego. Jest oczywiście szeroko przedstawiona sprawa Henryka Dobrzanskiego, Romana Rodziewcza i wielu innych. Już sam tytul mowi, ze to były czasy, które nie wroca. Ksiazka, jak i pozostale, spocznie w mojej biblioteczce Hubala przy jego izbie pamieci. (...) Dziekuje Pani za tyle trudno poniesionego w napisaniu tych bibliofilskich rarytasow! Być może, ze gdyby wiecej ludzi czytalo takie ksiazki swiat stalby się lepszy (...)”
Andrzej Goebel, Myslenice, 20 marca 2012

.
„Ksiazka - doskonala. Wartanowicze - bardzo ciekawa, Rodziewicz
poszerzony i zaktualizowany nabral nowego blasku, a sam LEPSZY DZIEN to
majstersztyk: uwazam, ze jest to kwintesencja tematu sowieckich wywozek i losow
wywiezionych i jezeli ludziom nie chcialoby sie czytac licznych
obszerniejszych wspomnien, to wystarczy przeczytac LEPSZY DZIEN, by miec
pojecie i zrozumiec, czym dla Polakow byl Zwiazek Sowiecki. Ta relacja powinna
sie znalezc w obowiazkowych lekturach szkolnych, a takze - moim zdaniem - warta
jest opublikowania po angielsku.”
Janusz Krasicki, Warszawa, 24 marca 2012

.
„Wczoraj dostałem "perełkę Twoich rak". Polykam jej strony ze wzruszeniem. Podziwiam Twoja umiejetnosc wczucia sie w atmosfere okresu i relacji miedzyludzkich - to cechuje kazda Twoja ksiazke, ta ostatnia perelka jest tego kolejnym dowodem. Wielkie dzieki za ta perelke!”
Tomasz Wartanowicz, Warszawa, 29 marca 2012

.
„W imieniu Romka i nas wszystkich mieszkañców i pracowników "Jasnej Góry" z serca gratuluje tego uroczego wydania ksiazki, tym bardziej, ze dzieki Romkowi "ostatniemu Hubalczykowi" jestesmy równiez tam uwiecznieni, co normalnie nam sie nie zdarza i tak historia jest dla nas laskawa. To wszystko jednak nie mogloby zaistniec bez szczególnego talentu i wielu godzin pracy jakie Pani musiala poswiêcic, aby ta ksiazka mogla siê ukazac.
Ja osobiscie dziêkujê za to, ze tyle moich tekstów Pani umiescila. Naprawde, nie spodziewalem siê tego. A jesli chodzi o zdjêcia, przekroczy³o to nasze oczekiwania... Jeszcze raz dziêkujemy. Bóg zaplac. (...)
ks. Jan Wojczynski, Jasna Gora, Fixley, Huddersfield, Anglia, 16 kwietnia 2012

.
„Ilez spraw i faktow ocala Pani od zapomnienia. Czytajac Pani ksiazke i sledzac losy bohaterow, zawsze mialam na uwadze slowa – lepszy dzien nie przyszedl juz...
Doszlam do wniosku, ze do niektórych z nich kiedys, po latach, moze nawet na przekor losowi, ale przyszedl, do niektórych niestety nie przyszedl. Do Joanny Synowiec przyszedl, do jej braci nie przyszedl. Lepszy dzien przyszedl rowniez do Krystyny i Mariana Wartanowiczow. Po koszmarze wojennym odnalezli się i mimo trudow zycia na obczyznie byli szczesliwi. Mysle, ze do Anny Bakowskiej lepszy dzien nie przyszedl. Przezyla trudne lata okupacji i jeszcze trudniejsze w powojennej Polsce.
Zwrocilam uwage na zdania konczace druga czesc ksiazki „Czas i historia zmiotly wszystko, nie ma ludzi, nie ma grobow, nie ma budynkow. Po podolskich winnicach Wartanowiczow zostala jedynie legenda”.
Pani Aleksandro, dzis już nie tylko legenda, pozostala pamiec, która ocalila Pani na kartach tej ksiazki.
Przypomne w tym miejscu, ze w ksiazce „Dwor w Krasnicy i Hubalowy Demon” napisala Pani:
...„Dwor w Krasnicy splonal, ale pamiec zostala i aby ta pamiec ocalic pisze te ksiazke”.
Tak tez ocalila Pani pamiec o zyciu Wartanowiczow na Podolui. Obecne, a szczegolnie przyszle pokolenia tej rodziny będą Pani za to wdzieczni, bo to, co nie zapisane, nie utrwalone, zaciera się z czasem w pamieci.
Szczególnie jest mi bliska trzecia czesc tej ksiazki „ Z miejsca na miejsce” W cieniu legendy Hubala” - ze względu na osobe Romana Rodziewicza. Wczesniej wydana ksiazke pod takim samym tytulem przeczytalam dopiero w ubielgym roku. Choc nieobce mi bylo nazwisko Rodziewicza, to po przeczytaniu tej ksiazki zafascynowala mnie jego osoba, jego przezycia wojenne i powojenne.
Czytajac ksiazke patrzylam na jego przezycia pod katem ogolnego tytulu „Lepszy dzien nie przyszed; juz”. Jego zycie bylo bardzo trudne i tych gorszych dni było niemalo – a kiedy zdecydowal co ma robic, wybuchla wojna, potem ciezkie przezycia wojenne, w tym obozowe, i trudne zycie na emigracji. Mimo to do Rodziewicza tez przyszedl lepszy dzien. Ja lepszego dnia w jego zyciu upatruje w tym, ze miał szerokie grono wspanialych przyjaciol, wśród ktorych Pani zajmuje wazne miejsce. Przyjazn z Pania zaowocowala ksiazka. Rodziewicz jako zolnierz legendarnego Oddzialu mjr Hubala sam wszedl do historii, a Pani piszac te ksiazke, utrwala jego pozycje w historii”.
Maria Szczegielniak, Slawno kolo Opoczna, 23 maja 2012
*
„Ma Pani rzadki dar pisac interesujaco, prosto i bez patosu o rzeczach dramatycznych. (...) Zona sagę rodu Wartanowiczów studiowala dwa razy. Wnuki dostaly surowy nakaz zapoznania sire z trescia”.
Wyrazy szacunku i sympatii, przesyla wielbiciel Pani talentu”.
Ryszard Bielanski, Zielonka, 6 lipca 2012

.
„W Pani ksiazce zawarta jest historia pani Joanny Synowiec i pana Romana Rodziewicza tak wstrzasajaca, tak okrutna, ze prawdziwe jest stwierdzenie, ze pojemnosc ludzkiej wrazliwosci jest ograniczona, aby to moc przezyc. Z powodu wojny zaplacili za to ogromna cene calego swojego zycia. Zyli na obczyznie, tesknili, a nastepne pokolenia placa za to wynarodowieniem.
Historia rodziny Wartanowiczow, a szczególnie Ewy i jej mamy jest nieco inna. Choc tez bardzo bolesna. Stracily meza i ojca, zylo im się bardzo trudno, ale nie ma w Ewie poczucia starty calego zycia. Uczyla się, studiowala, pracowala bardzo rzetelnie, cieszyla się wielkim uznaniem w pracy (...) Ilez radosci daje Ewie kontakt z osobami zwiazanymi z Krasnica. Ich serdecznsc to dobra pamiec o jej rodzicach, pomaga Ewie bardzo w codziennym zyciu, mobilizuje jej sily, zyje tu i teraz wsrod przyjaciol. Bardzo duzo zawdziecza Pani, Pani Oli. To Pani uruchomila cala te serie zyczliwosci skierowanej do Ewy. Mam dla Pani bardzo duzo szacunku, uznania i wdziecznosci za to, co zrobila Pani dla Ewy i tych wszystkich osob, których zawile losy opisala Pani i ocalila od zapomnienia”.
Teresa Ławrynowicz- Augustynek, Gdynia 11 wrzesnia 2012

.
"Mom loves the book!!! She really does. It lifted her spirits when it arrived and she shows it to everyone who visits her".
Joanna Sterkowicz, Johannesburg, South Africa
.
„Ksiazka jest wspaniala, i tak bardzo dostepnie napisana, tak jakbym sluchala moja Mamę opowiadająca o tamych bardzo trudnych i smutnych czasach.
Zrobilas dla mojej rodziny wielka przysluge. Wszyscy mogą o tym przeczytac. Mój brat Jerzy jest zachwycony, ale musi swoim córkom tlumaczyc po angielsku. Powiedzialam mu, aby troche poczekal, bo niedlugo się ukaze po angielsku. Bardzo się ucieszył. (...) Kochana Olenko uwazam Cie za Rodzinę. Caluje Cie serdecznie, Anulka.”
Anna Sterkowicz, Johannesburg, South Africa, 29 listopada 2012
.

Moja Kochana, Mysle o Tobie czesto i zawsze to jest z podziękowaniem i przyjemnością. Dużo mi przypomniałaś z dawnych lat, Twoje książki są czytane i podziwiane. Serdecznie dziękuję!
Życzę Ci dobrego zdrowego Nowego Roku i dalszych sukcesów w pisaniu , oraz pomysłów na nowe książki.
Całuję i dziękuję serdecznie,
wdzięczna Anula
Anna Sterkowicz, Johannesburg, South Africa, maj 2015

„Z zapartym tchem przeczytalem wspaniala opowiesc o losach Polaków mieszkajacych na Kresach.
Wielka tragedia naszej ojczyzny we wrzesniu 1939 roku spowodowala zniewolenie, utrate dóbr i bardzo czesto tulacze zycie. Wielu naszych rodaków okazalo siê wielkimi patriotami gotowymi zaplacic najwyzsza cene za wolnosc i niepodleglosc. Pamiec o tym jakze bolesnym okresie istnieje i jest
podtrzymywana równiez dziêki Pani twórczosci.
Zdaje sobie sprawe jak wiele pracy kosztowalo napisanie takiej historycznej ksiazki. Dlatego serdecznie Pani gratuluje i zycze wydania kolejnych wspanialych dziel.
Z powazaniem i wyrazami szacunku”.
Henryk Myszkowski, 25 listopada 2013, woj. Lubuskie kolo Zielonej Góry
*
„Chciałbym także przy okazji podzielić się z Panią moją refleksją przy czytaniu Pani pięknej ksiązki "Lepszy dzień nie przyszedł już". Uwielbiam literaturę faktu, która pozwala nawiązywać metafizyczny kontakt z ludźmi, wydarzeniami i miejscami, w które ta literatura nas przenosi. I tego cudu dokonuje akurat literatura bardziej niż film, gdyż literatura otwiera wyobrażnię a film gotowe wyobrażenia przekazuje. Już pierwsze tytułowe opowiadanie przywróciło moje wspomnienia z realizacji filmu o martyrologii leśników w sowieckiej strefie okupacyjnej. Pomimo tego, że języki filmu i literatury dysponują bardzo różnymi środkami wyrazu, mam wrażenie, że zmagaliśmy się z podobnym problemem przedstawienia ludzkich dramatów w sposób wierny, prosty i klarowny, bez epatowania rozmiarami tragedii jakie spadały na tych nieszczęsnych współczesnych Hiobów, którzy niczym nie zapracowali na los, który im przypadł w udziale. Przekaz prawdy wyrażonej nawet ściszonym słowem już wywołuje "gęsią skórkę" u tych, którzy są otwarci na tą prawdę. W Pani tym tytułowym opowiadaniu, które mówi o bezmiarze tragedii jednej rodziny, tragedii skomasowanej w krótkim okresie kilku wojennych lat, jest bardzo prosty, prawie beznamietny przekaz. Beznamiętny a jakże prawdziwy, szczery i poruszający. Dziękuję Pani.”
Jacek Frankowski, galeria: www.franek.pol.info.pl
.
cont.
"Czytam bardzo dokładnie rozdział Pani książki o winnicach Wartanowiczów na Podolu. Te przedwojenne wspomnienia Anuli, bardzo przypominają mi klimatem moje już powojenne wspomnienia z rodzinnego Broku, gdzie, dokąd żyła Babcia Stanisława, cała rodzina rozrzucona po Polsce spotykała się z okazji swiąt i wakacji.
Z części wspomnień sybirackich Anuli i pamietnika Krystyny Wartanowicz bardzo rozszerzyła się moja wiedza o drodze zesłańców do Armii Andersa. Szczególy ze zdobywaniem "trebowania" i przybliżenie postaci bpa Gawliny i jego roli w odbudowywaniu nadziei, bardzo poruszające. Mój Boże, co musiało dziać się w psychice tych, którzy otarłszy się na oceanie sowieckiego bezprawia o te wyspy wolności , jakimi były obózy polskiego wojska, skazani zostali na pozostanie. W tym miejscu rodzi się moja refleksja nad nierównym traktowaniem, tych którzy wyszli z sowieckiej niewoli z Armią Andersa i tych którzy otrzymali taką szansę dopiero od Armii Berlinga. Najpierw dziełiła ich władza komunistyczna dając pierszeństwo "berlingowcom". Teraz, chyba na zasadzie odreagowania, tym którzy do wymarzonej Polski z Sybiru szli z Berlingiem, próbuje się niejednokrotnie odbierać wojskową cześć. A przecież najczęściej byli to nieszczęsnicy dzielący los zesłańców, którzy przeżyli dramat, kiedy zabrakło dla nich miejsca w limitowanej Armii Andersa. Pani książka ukazując los tych, którym udało się opuścić nieludzką ziemię z Andersem, przywraca prawdę także o tragedii pozostających.
Lektura dostarcza mi wielu wzruszeń i nowej wiedzy".
Jacek Frankowski, Warszawa, 15 grudnia 2012
.
Cont.
„w otaczającym natłoku słów, które nie niosą treści, Pani twórczość potwierdza tezę Henryka Tomaszewskiego, twórcy Polskiej Szkoły Plakatu: Im mniej tym więcej. Pani lapidarna charakterystyka Joanny Sterkowicz, mówi tak wiele o niej, że wydaję się Ona być moją dobrą znajomą. Myslę, że te cztery strony poswięcone Pani Joannie mogłyby byc wystarczającym materiałem dla psychoanalityka, dla zdiagnozowania jej problemów. Najpierw irytował mnie jej totalny brak samoakceptacji. Zaczynając od polskich korzeni i historii rodziny, od której uciekała w marzenia o byciu kimś innym z imieniem i nazwiskiem angielskim, co zaowocowało niechęcią do języka przodków. Ale problemy Joanny to nie tylko rodowód. Jest to osoba, która nie akceptuje miejsca gdzie się urodziła i gdzie mieszka. Swój zawód dzienikarza filmowego zaakceptowałaby warunkowo gdyby uprawiała go w Anglii albo w Hollywood. Zacząłem współczuć Joannie. Przecież takie ciągłe bycie w odrzucanej rzeczywistości musi być najbardziej bolesne dla niej samej. Jest jedno zadanie, którym odkrywa Pani, być może główne źródło jej problemów z samoakceptacją: "Myśle, że urodziłam się bez poczucia wielkiej wartości i pewności siebie. Przez całe dziecinstwo Mama mówiła mi, że wiele rzeczy jest dla mnie za trudne." Pani Aleksandro, jest Pani precyzyjna jak chirurg. Przecież to jedno zacytowane zdanie powiedziało wszystko. (...) Czytam Pani ksiązkę bardzo uważnie i z wielką ciekawością. Podziwiam Pani zdolność kondensacji treści, w przekazie, w którym nie ma zbędnych słów. Gratuluje!”.
(...) „Czytając „Z miejsca na miejsce w cieniu legendy Hubala” zaimponował mi Pan Roman swoją prawością, twardym charakterem i ułańską zadziornością, która nie zawsze ułatwiała Mu życie, ale pozostał tej postawie wierny”.
Jacek Frankowski, Warszawa, 19 grudnia 2012
.

„Historie opisane, pomimo wielu tragicznych losów ludzkich daja sile do dzialania i optymizmu (a nie wiecznego polskiego narzekania) i wiare w czlowieka”.
Szymon Milewski, Warszawa 3 stycznia 2013
.

„Olenko Kochana, Juz dawno skonczylam "Lepszy Dzien.." i nie moglam sie zebrac cos szerzej napisac na ten temat. Mialam duzo roznych, czasami sprzecznych wrazen, a to dlatego, ze tak dokladnie oddalas ducha, uczucia i atmosfere tamtych lat. Jest to tym bardziej zdumiewiajace, ze przeciez nie bylo Cie na swiecie w tych czasach. Zdanie "Lepszy dzien nie przyszedl juz" pojawia sie w kilku, ale zawsze nie spodziewanych miejscach, jak smetny "leitmotif", jak nasze "Przeminelo z wiatrem", takie charakterystyczne dla tamtych lat.
Grupy walczace z okupantami, chowajacymi sie w lasach budzily podziw i dodawaly ducha. Czasami byly one i schroniskiem dla tych ktorym grozil areszt i wywiezienie do jakiegos obozu czy na Sybir. Ale tez nie mowi sie o tym, ze okoliczna ludnosc, ktora musiala oddawac duza czesc swoich plonow czy zwierzat domowych dla okupanta cierpiala utrzymujac tych w lasach. Przed samym poczatkiem wojny wszyscy byli bojowo i patriotycznie nastawieni: Zwyciezymy, pokazemy im co to znaczy starac sie wojowac z nami. Wojna bedzie "blyskawiczna" (tak mowili), za pare tygodnii bedzie koniec. Tymczasem polskie wojsko nie bylo tak liczne jak niemieckie, ani tak dobrze i nowoczesnie uzbrojone. Slyszalam o kawalerii jak dzielni, bohaterscy Polacy rzucali sie konno na czolgi (!) I gdy zlapani i kazali im oddac bron, lamali szable i popelniali tez samobojstwo. Bardzo to patriotycznie i bohatersko brzmi, ale czy madrze?
Sam bohater tez przedstawia dosc typowego Polaka: zdolny, blyskotliwy, odwazny, czarujacy czlonek inteligencji, ale...zalatwia nieporozumienia czy urazy piescia w pysk, na emigracji nie bardzo bierze sie do nauki jezyka, zgadza sie na prace fizyczna. (Ciekawe jest to, ze po pobyciu w Oswiecimiu zglasza sie do pracy w kopalni. W Brzeszach i Jawiszowicach, kolo Osw. byly kopalnie wegla - moj stryj tam pracowal - i wiezniowie tez tam pracowali. A co do kopaln ang. moj tatus mowil, ze mialy okropny poziom jakosci miejsca pracy, tak, - niziutkie poklady, trzeba sie bylo czolgac, nie tak jak w polskich kopalniach,) Do zony Angielki ma "patronizing", taki z gory, stosunek, nie wnosi do domu polskich zwyczajow (Wigilia). Jego najwyzszym punktem w zyciu byla partyzantka., a potem juz wszystko szlo w dol.
Z przyjemnoscia czytalam o tych przedwojennych czasach. Mnie tez mowila mama czy ciotki: "idz na sloneczko" - zapomnialam o tym wyrazeniu. No i ten samochod Tatra: taki smiesznie wygladajacy (pamietam ten nie duzy sportowy model) i taki halasliwy! robil taki dzwiek jak: tratatata - jak stara sieczkarnia ! -zawsze wybuchalismy (rodzice i ja) smiechem gdy spotykalismy to dziwo na drodze. Tez o tym zapomnialam.
Z nazwa wspanialego konia "Man o'War" tez sie gdzies spotkalam. I wyrazenie o nas, w Anglii "Bloody foreigner" (foreigner - cudzoziemiec, nie "foreign" - cudzoziemski) tez slyszalam choc nie osobiscie, skierowane do mnie.
To pierwsze tytulowe opowiadanie powinno byc podawane jako przyklad zwiezlego opisu losu takich ludzi, ale nie jakiegos suchego sprawozdania, i nie mazania sie w zbytniej sentymentalnosci czy zlozyczeniu tym sprawcom (nie ze im sie to nie nalezy). Czytalam rozne wspomnienia i opisy podobnych sytuacji, ale Twoje jest najlepiej ujete i oddane. Gratuluje!”
Grace Kopec, Toronto, 16 marca 20013
.
Lekturę książki będę polecal swoim studentom, aby lepiej zrozumieli naturę totalitaryzmów, a także wielokulturowosci Europy przed II wojną swiatową.
Tomasz Kamusella, 8 lipca 2013
.
(...) Jestem po przeczytaniu, "Lepszego dnia...." Mysli klebia sie w glowie... Zal, niemoc, zlosc...moze i lepiej, ze nie pamietalismy ,, tamtej" Polski? Dla mnie osobiscie, wolalabym chyba urodzic sie w tamtych czasach... Nawet za cene , jaka przyszlo tym ludziom zaplacic. Nikt nie zalowal.
Pozdrawiam bardzo cieplo z zimnego dzis Chicago."
Ela Berkowicz, Chicago, 16 pazdziernika 2015
.
„Pani twórczosc literacka ma ogromne znaczenie dla srodowisk wspolczesnych i potomnosci. Poprzez wykorzystanie wspomnien i kult dla Polakow na Wschodzie, co nie zawsze jest ukazywane przez autorow krajowych, pokazanie wartosci patriotycznych, literackich i zachowaniu w pamieci czolowych postaci historycznych bioracych udzial w tej Odysei wielu cierpien i bohaterskich wyczynow. Wobec roznych ocen i przedstawien historii przezytej na Wschodzie, wielka role spelniaja spotkania Pani w kraju i zagranica, jednoczesnie promujace Pani dziela, pisane swietna polszczyzna i o wysokich walorach literackich.”
Marian Jerzy Dąbrowski, Warszawa 22 czerwca 2016

*
Fragmenty drukowano:

The Polish Review (New York, Nr 3, 2011), Pamietnik Literacki (Londyn czerwiec 2011), Przeglad Polski/Nowy Dziennik (Nowy Jork, styczen 2012),