« Lo païs dels miralhs existissiá pus. I aviá ara, la realitat, e, de l’autre band de las vitras, de las glaças, del mendre rebat sus las aigas o dins un agach, un mond silenciós, badalhonat, condemnat a èstre pas qu’una reproduccion inversa d’aquela realitat.
« La fin de la cronica es pas de bon comprendre per ieu. L’Anonim se pèrd en consideracions moralas. Pasmens una estròfa que rapela los melhors moments del « clus trobar », acaba definitivament son tèxt. Estròfa misteriosa e profetic qu’anóncia en verses laborioses entrebescats que dins la seguida dels temps avenidors, los presonièrs dels miralhs acabaràn per se rebelar, per se recampar e per s’armar. Capitaràn a faire espetar las espessas susfàcias de veire, sortiràn tornamai a la realitat. La fin, apocaliptica benlèu, es perduda. Ai oblidat de dire qu’apond, d’autre part, que lo desastre serà anonciat per tota una tièra de signes indubitables que los òmes de la realitat falsa comprendràn pas. »