Eshte e veshtire, thuajse e pamundur, te pershkruash poezine e Qazim Shemaj.
Sepse, do te te duhet te rishkruash ate qe ka shkruar poeti, ne menyren e vete, nje menyre qe eshte thuajse e paimitueshme prej tjeterkujt;
Sepse do te te duhet te dish te hysh ne "lezetet e fjales" qe thuajse vetem ai i di, i ndjene dhe i perdore sic di ai, poeti vet;
Sepse do duhej te dinit e te ndjenit tere ato ngjyra, tere ato erera dhe ereza te fjales shqipe, ato fjale qe burojne mbase diku aty poshte ku fjalose e kuvendon njeriu i thjesht qe quhet popull, dhe qe ngjiten e ngjiten ne lartesite e shatervanit te fjales shqipe, ku kurorezohen poetet e vertete;
Sepse gjithnje do te te mungonte dicka ne pershkrimin e tjetrit per poezite e Shemaj, dicka qe mund te plotesohej vetem po te mund te lexonit vet librin, ose te mund te uleshit diku menjane me autorin dhe ta linit ate tua deklamonte shtruar shtruar, por zjarr se brendshmi!

Sepse eshte aq i rralle lloji i poetit si Qazim Shemaj...

E. Selenica