Sinds de baanbrekende publicatie van Hans-Thies Lehmann is de aanduiding 'postdramatisch' gemeengoed geworden voor wie het theater kritisch beschouwt en er commentaren bij formuleert. Haast als vanzelf denken we dan aan toneel waarin de tekst als communicatieve basis werd vervangen door taal als leidraad, muziekscore, landschap of visueel object. Het is onmiskenbaar zo dat het beeld een centrale plaats in onze cultuur inneemt. Maar wat is er van de tekst geworden? Heeft hij nog een plaats in het eigentijdse theater? Over het performatieve, het lichamelijke en het intermediale in een postdramatische context is de laatste tijd veel gepubliceerd. In vergelijking daarmee was er amper aandacht voor de rolverandering van tekst in datzelfde theater. Daarom vroegen de redacteurs van dit boek aan een twaalftal Vlaamse auteurs, dramaturgen en theaterwetenschappers om het tekstaandeel aan de hand van een concreet voorbeeld uit de theaterpraktijk te belichten.