De schilder en beeldhouwer Rik Wouters (1882-1916) zou een personage in een roman kunnen zijn: straatarm kunstenaar, tragische geliefde, jonggestorven genie. In zijn zolderateliers creëerde hij met klei, strijklicht en tekenpapier een ongeduldig oeuvre, waarin het gulle lijf van zijn model Nel centraal stond. De vrouw van zijn leven was meteen Wouters' eerste biografe en de beschermengel die zijn nalatenschap met strenge hand zou beheren. Biograaf Eric Min hield de grotendeels ongepubliceerde memoires, plakboeken, en brieven van Nel tegen het licht. Samen met andere unieke bronnen levert dat een breed panorama van de belle époque op. Er zijn in de biografie "Rik Wouters" drie plaatsen van groot belang: de kunsmetropool Brussel, het dorpse Bosvoorde, waar Wouters de aardse, gouden gloed van de dingen in verf en brons wist te vatten, en Amsterdam. In de rafelrand van de Grote Oorlog zou hij in Nederland - tussen huurflat en ziekenboeg - zijn laatste werken maken: een troost voor wie alles te verliezen had.