Ní raḃas mórán ṫar dá ḃliaḋ­ain go leiṫ i Lonndain Ṡasana an tráṫ úd, aċt mar sin féin, ní mórán aċair eile d’ḟanfainn ann dá mbéaḋ—’seaḋ, caiṫfear a ráḋ—dá mbéaḋ an oiread agam is ḃéarfaḋ aḃaile mé. Aċt nuair atá duine ’n‑a ċoṁ­nuiḋe agus gan ṫar an dá ṗiġin ’n‑a ṗóca aige, agus gan an iomarca ’n‑a ḃolg, céard is féidir leis a ḋéanaṁ ?

——

Ni rabhas mórán thar dá bhliain go leith i Londain Shasana an tráth úd, ach mar sin féin, ní mórán achair eile d’fhanfainn ann dá mbeadh—’sea, caithfear a rá—dá mbeadh an oiread agam is bhéarfadh abhaile mé. Ach nuair atá duine ina chónaí agus gan thar an dá phingin ina phóca aige, agus gan an iomarca ina bholg, céard is féidir leis a dhéanamh?