‘’Το χρονικό της σκέψης’’ ονομάζεται μια συλλογή δοκιμίων και ομιλιών που γράφτηκαν και εκφωνήθηκαν στην Αθήνα, στο διάστημα
2010 με 2012. Αυτά τα κείμενα συνθέτουν μία ενιαία και πολυδιάστατη στοχαστική έρευνα που ιχνηλατεί τις εποχιακές μεταμορφώσεις του
Χρόνου και της φιλοσοφικής Σκέψης. Οι σκέψεις που αναπτύσσονται, επιχειρούν να συναρτήσουν την Ιστορία με τη Φιλοσοφία, με διάθεση να διερευνήσουν το Αίνιγμα του Κόσμου που δεν είναι, αλλά ξετυλίγεται ως ανοικτός χωροχρόνος με τις σκέψεις που τον εκφράζουν, με τις γλώσσες που τον ονομάζουν. Στον πρώτο τόμο του έργου επιχειρούμε μια αναδίφηση στις απαρχές της Δυτικής Φιλοσοφικής Σκέψης. Στόχος μας ο διάλογος με τον αρχαιοελληνικό Λόγο (γλώσσα και σκέψη) και η αναβίωση του στοχαστικού ερωτήματος για το Άνοιγμα του Κόσμου, που έχει λησμονηθεί λόγω της κυριαρχίας του ανεξέλεγκτου ανθρωποκεντρισμού που σηματο-
δοτεί την τεχνο-επιστημονική εποχή σε όλες τις εκφάνσεις της. Αφετηρία της Δυτικής Φιλοσοφικής Σκέψης είναι η Σκέψη των αρχαϊ-
κών χρόνων, η οποία εκφράζεται με τον Προσωκρατικό Λόγο που στοχάζεται το Εν-Παν, με μυθολογικές ενοράσεις, διαισθήσεις και λογικές
κατηγορίες. Ο Προσωκρατικός Λόγος αποτελεί φιλία για τη σοφία του Εν-Όλου που το φανερώνει στη γλώσσα. Η Σκέψη στους κλασικούς ελληνικούς χρόνους, ο αρχαιοελληνικός Λόγος (ως γλώσσα και νόηση), στοχάζεται την ένθεη φύση και τα όντα, το είναι ή και το γίγνεσθαί τους, αποτελεί φιλία για τη σοφία, έρωτα για το υπεραισθητό, ομολογία με την ιδέα. Ο Λόγος φωτίζει το είναι και το είναι του όντος, αγνοεί όμως το ομόλογο σκοτάδι «του», το μη είναι, τον ίσκιο του όντος. Η Σκέψη στους ελληνιστικούς χρόνους αποτελεί επανάληψη και ανανέωση της κλασικής ελληνικής σκέψης. Με τους Σκεπτικούς ο Λόγος αυτοεξετάζεται κριτικά, οι Στωϊκοί και οι Επικούρειοι αποζητούν να θεμελιώσουν την Σκέψη στην αυτοσυνείδηση. Ο Πλωτίνος με επιρροές από τη χριστιανική θεολογία εγκαθιδρύει το νεοπλατωνισμό.