Nog meer dan in zijn verhalenbundel Gestolde wolken (1987) waarvoor hij in 1988 de Multatuliprijs ontving, lijkt Stefan Hertmans in De grenzen van woestijnen op zoek naar de grensgebieden, zij het dit keer minder in de ervaring van de taal, en sterker in de lichamelijkheid zelf: drempel, huid, horizon, façade, erotiek, en dood, heiligheid en blasfemie.

Niet alleen het Trakl-achtige engeltje Bodo, dat over kerken springt tijdens migraine aanvallen, maar net zo goed de Satan in vogeltjesgedaante in het lichaam van een operazangeres, of het verbijsterende beeld van de menselijke anatomie in een bordeel, laten zien dat het lichaam onpeilbaar is, onvatbaar voor de categorieën waarin we het sedert de Verlichting telkens weer willen duwen. Met een gil en een spring ontsnappen de lichamen van Hertmans’ verhalen steeds weer in de richting van de visionaire diepte.

• Met grote vanzelfsprekendheid voert Hertmans zichzelf en de lezer mee van prozaïsche naar lyrische passages, van ingetogenheid naar exuberantie, en omgekeerd. De beelden die hij daarbij weet op te roepen zijn vaak even gedurfd als onuitwisbaar.