წინასიტყვაობა

უცნაური მწერალია მიხო მოსულიშვილი, ტკივილიანი მწერალი, ჭრილობები არ უშუშდება. დაწერს და თითქოს სული მოიბრუნაო, მაგრამ მერე ისევ ეხსნება ეს ძველი ჭრილობა და ისევ მიუბრუნდება ტკივილიან სათქმელს. ასეთი რამე იმ დროს ხდება ხოლმე, როდესაც ადამიანისთვის ომი არ დამთავრებულა, ეს მისთვის პირადი მეხსიერებაა. იცის, რაზეც წერს, რადგანაც როგორც მწერალს სხვებზე უკეთესად ესმის, რომ ომში ყველაზე მძიმე და ტკივილიანი ადამიანის სიკვდილი კი არა, მისი სულიერი დაცემაა, ზნეობრივი გატეხვა. ამიტომაცაა, რომ მისი ყოველი ახალი წიგნი მკითხველს მძიმე გამოცდის წინაშე აყენებს. ვიღაცა ამ გამოცდას გაუძლებს და ვიღაცა - ვერა, თუმცა, ამ ტკივილიან დაძაბულობას ვერავინ ასცდება.
სინამდვილეში ეს წიგნი ომზე სულაც არაა, ის ადამიანებზეა, მათ ხასიათებზე, არჩევანზე, ბედისწერაზე, დანაშაულის განცდაზე, ადამიანების ნამდვილი ბუნების ამოცნობაზე. აქ კეთილი, ბოროტი, ძლიერი, სუსტი ან მტყუან-მართალი პერსონაჟები კი არ მოქმედებენ, არამედ ისინი, ვისაც მორალური საქციელის ჩადენა შეუძლია და ვისაც - არა.
ეს კრებული ღირებულებებზეა, რომელსაც ავტორი უცვლელად ინახავს: ბუნებასთან სიახლოვეზე, სულიერ სიწმინდეზე, ქვეყანაზე, რომელიც ჯერ ბოლომდე ვერ ჩამოყალიბებულა.
მიხო მოსულიშვილი სიყვარულით წერს თავის გმირებზე და დინჯი თხრობით, გმირების კოლორიტული და ცოცხალი მეტყველებით მკითხველი ძალდაუტანებლად შეჰყავს ატმოსფერულ, კინო-პროზაულ სამყაროში. სხვანაირად ვერც მოიქცევა, სანამ იარსებებს დარღვეული საზღვრები, გაწყვეტილი ურთიერთობები, დამსხვრეული
ბედი და ისტორიული უსამართლობა, ეს ჭრილობა პირს არ შეიკრავს.
ჰოდა, რა მოასვენებს მწერალს, ან რა გამოლევს მის ტკივილიან სათქმელს?

მწერალი
გიორგი კაკაბაძე