Eduard Jan Dijksterhuis

Eduard Jan Dijksterhuis (Tilburg, 28 oktober 1892 - De Bilt, 18 mei 1965) was een Nederlandse wetenschapshistoricus die vooral bekend is geworden door zijn historische studie De mechanisering van het wereldbeeld (1950).
Hij was de zoon van Berend Dijksterhuis (1861-1921) en Gezina Eerkes (1865-1936), later kreeg hij ook een zoon (Willem Dijksterhuis). Vader Dijksterhuis was docent Nederlands, geschiedenis en aardrijkskunde aan de Rijks-HBS Willem ll in Tilburg. Hij promoveerde in 1899 op Bijdragen tot de geschiedenis der heerlijkheid Tilburg en Goirle en werd in datzelfde jaar ook directeur van voornoemde HBS. Eduard-Jan was hier leerling van 1904-1909. Dijksterhuis studeerde van 1911 tot 1918 aan de Rijksuniversiteit Groningen, waar hij in 1918 promoveerde op het proefschrift Bijdragen tot de kennis der meetkunde van het platte schroevenvlak. Hij werkte vanaf 1916 tot 1953 als leraar wiskunde, natuurkunde en kosmografie aan de Rijks-HBS Willem ll in Tilburg. In deze functie schreef hij zijn belangrijkste werken.

In 1952 werd Dijksterhuis benoemd tot lid van de Koninklijke Nederlandse Akademie van Wetenschappen Afdeling Letteren en in 1952 ontving hij voor zijn werk de P.C. Hooft-prijs. In 1953 werd hij benoemd tot buitengewoon hoogleraar in de geschiedenis van de wiskunde en de natuurwetenschappen aan de Universiteit van Utrecht en in 1955 aan de Universiteit Leiden.

In 1959 werd hij getroffen door een beroerte waardoor zijn intellectuele vaardigheden werden aangetast. Hij overleed zes jaar later, op 72-jarige leeftijd.
[Wikipedia]